Odziana w smutek

Zrodzona wzgardzona,
Znienawidzona przez niebiosa,
Odziana w smutek…
Jestem światłem upadającego świata
Poruszam się z przebiegłością drapieżcy…
Poza oświetlonym ogniem - "kręgiem mego życia"
Noc koi me zimne już serce…
Na chwilę …odnajduje jego puls, lecz…
mierzę go nożem, który wykułam w cierpieniu…
Znów zmagam się ze swymi snami z delikatną duszą…
Z innym kochankiem w ramionach…
I modle się do księżyca wschodzącego w pełni…
do gwiazdy poruszającej się z tak nieskończonym wdziękiem…
Spowita samotnie w zasłonę zmroku
Kroczę, samotnie…
Przytłoczona nieszczęściem a jednak blaskiem…
Oh słodka Nocy
Jak wiele tajemnic mogę wyczytać z Twej twarzy
I choć me łzy….
Padają jak okruchy szkła, co pękło…
płynę jak… ”rzeka grzesznicy”
By upamiętnić
Erotyczne skazy…
Tak mogę jeszcze!!!
Przeciwstawić się Niebu
Wśród mgieł
Strasznych cieni zmierzchu
Lecz, po co?
Skoro….
Palące Słońce spieszy by Mnie ucałować…
Lecz okrucieństwa i mitu nie zdołam, zatopić w strumieniach rzeki…
Bo pozostanie jeszcze …
pociemniałe niebo rozkoszy i słonce…
widzące dla mnie jeszcze nadzieje…

autor

Monic@

Dodano: 2008-03-05 18:21:07

Ten wiersz przeczytano 585 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie