Okulary katastrofy

Zagonieni, zasapani,
tworzymy rzeczywistość naszych potrzeb.
Już dawno zapomnieliśmy,
o drewnianych chatach naszych dziadów.

Po co patrzeć w niebo, kiedy świat dookoła
może być taki, jaki my tego chcemy?

Niewiele jest gorących,
światełek w naszych sercach.
Nie płoną, bo my oddalamy się od siebie,
tłumiąc krzyk wydostający się z dna duszy.

Karmimy się półprawdą,
ślepnąc z barku nadziei i wiary.

Kiedy założymy okulary katastrofy,
ze zdziwieniem otworzymy zaspane oczy.
Świata pamiętanego z dzieciństwa nie będzie,
zostaną po nim zgliszcza niepohamowanych ludzkich dążeń.

autor

Ataga Aleib

Napisany: 2008-11-26 Dodano: 2009-03-10 18:57:29

Ten wiersz przeczytano 541 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie