OM

wiersz może wydawać się długi, ale to część konceptu:)

Kocham...
z wiekiem nabawiło się
imienia
z czasem pogubiło swe
warkocze
z myślą o ogrodach Słońca
zakwita

snuję się w myślach beztroskich
spowity w błogą wolność
upojony spokojem duszy
przebudzony prawdziwie
tu i teraz
trwam

i solą posypuje rany, sączące
i ogniem wypalam oczy, łkające
i szponami wyrywam serce, tętniące
jeszcze mi na rękach chwilę, dwie
i Nic
poza mrugnięciem wabiącego czasu
poza flirtem kuszącego losu
poza trzepotem rzęs Boga
nie widać

przecięta przeciętna Pępowina
w krainie samotni leży, łka
tak w każdej sekundzie, rozpada się
na miliardy, biliony cząstek zła
że umiera, dziś, wciąż, teraz
choć nie potrafi jeszcze żyć

całym swym jestestwem wtapiam się
w obraz malowany pędzlem przedstawienia
cudowny milczący balecie trwaj!
gdy głaszcze w tańcu wiśnię czule wiatr

w pocałunkach kropel szczęścia
szum błądzących miejskich rzek
chcę wynurzyć się na brzeg
i do Słońca modły śle
by wygrzewał chłodne serca
w takt symfonii, którą nuci głuchy świat

jak przeogromnie potrzebny jesteś
zawsze wszędzie całym sobą
zakwitając szczerym uśmiechem
w stronę ludzi, swych zwierciadeł
zachwycony, małą Biedronką

gejzery szczęścia
w lewitacji kącików ust
tak we mnie zespala się noc i dzień
rozpływa po ciele drogą mleczną
pierworodną, ustami smakowaną
gdy wgryzam się, w pierś ciszy

mruk morza ukołysze fantazję
źrenica Słońca rozświetli ciemną myśl
tu wdech ulgi trwoni namiętnie
kojące uderzenia serca
gdy słucham szeptu
mego anioła
Kocham...


























Medytować

autor

ekumene

Dodano: 2011-08-19 00:12:30

Ten wiersz przeczytano 550 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie