On

Był pewien on, cichy, spokojny chłopak,
Już kiedyś o nim pisałem,
To ten co stał na parapecie,
Sam biedak nie wiedział czemu ani jak.

Ja też nie wiem, lecz dzisiaj o nim kolejna nota,
Gdyż znowu na parapecie go widziałem.
Bał się, smucił, widziałem, jak od środka coś go gniecie.
Nie wytrzymał, chciał lecieć jak ptak...

Stanął w oknie... w myślach ten sam mętlik,
Nie wiedział co zrobić ma sam ze sobą,
Każdy wkoło się na niego piekli,
Chciał być z tą jedną, jedyną na świecie osobą...

Stał i patrzył... to w dół, to w dal,
Zastanawiał się nad życiem, czemu wciąż jest sam...?
Nie wpada w szał, bo to nie w jego stylu,
Pokonał spokojem wielu, spokojem niczym z nad Nilu...

Stał i słuchał... wyzwisk i krzyków niczym piorunów w czasie burzy...
Myślał ile razy sam ich w życiu użył,
Nie raz było wymierzone w niego ciężkie słowo,
Czyny i krzyki, nie szły w parze z rozmową...

Stał i czuł, zapach nienawiści ludzkiej,
Której zaznał tyle razy, nie dając nikomu powodów do obrazy,
Myślał więc o nienawiści pustej,
Wymierzonej w każdego. Dlaczego? Bo jest bez skazy...

Stał, ale już nie długo,
Pomyślał sobie... po co?
Łzy ściekały po twarzy szeroką strugą...
Odszedł, myśląc: jeszcze nie tą nocą...

czując, że jeszcze tam wróci...

autor

Kamil Konik

Dodano: 2007-10-17 18:29:00

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie