Ona będzie żyła

Tyle krwi już straciła
Tyle łez wylała
Gniewne słowa jak szpilki
Wbijano w jej myśli
Nóż upokorzeń jej
Nadgarstki przecinał
Samotność była trucizną
Sączoną powoli do krwi
Obojętność jak bicz
Uderzała w jej dni
Pozostawiła rany głębokie
Trwała, duszona wspomnieniami
Nigdy nie krzyczała
Płakała tylko cicho
Zamknięta uwięziona
Niechciana
Skrzydła złamane wiatrem smutku
Ciągle chciały latać
Marzyła o dotyku czułym…
Dostała uderzenie w policzek
Sama stała na wietrze
W deszczu łez wylanych
Wbiłeś jej sztylet w serce
Powiesiłeś na krzyżu zwątpienia
Ale ona zawsze się odrodzi
Bo nadzieja umiera
Razem z człowiekiem...

autor

Irish Simbelmyne

Napisany: 2004-12-05 Dodano: 2004-12-06 15:31:01

Ten wiersz przeczytano 561 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie