Oni i kosmos. Robi

6. Robi

Ja bawiliśmy się świetnie. Porozumiewaliśmy się w naszym języku ze sobą, a z resztą rodziny słowami. Teraz zaczęliśmy nazywać dziewczynkę Ja: Gabą, a chłopczyka Ja: Robim. Ale Ja pozostało i wiemy, że nigdy z tego nie zrezygnujemy.
Mama wymyśliła nową zabawę. Pokazała nam klocki z kolorowymi znaczkami i holo, przedstawiające członków naszej rodziny i psa. Po pewnym czasie Ja zauważyliśmy, że zapamiętując znaczki, można odgadnąć, kogo przedstawiają hologramy. Zaczęliśmy się prześcigać w odgadywaniu.
Potem nabraliśmy pewności, że znaczki nie oszukują. Holo przedstawiało zawsze tę samą postać, na którą wskazywały znaczki. Mama nazywała tę grę czytaniem.
Jednak to nam się szybko znudziło. Woleliśmy zabawę w rysowanie. Rysowaliśmy na papierze i na piasku w ogrodzie, za pomocą patyków zrobionych z uschniętych gałązek, ale wyszły jakieś głowonogi zamiast ludzi.
Ulana usiłowała nas naśladować i jej również wyszły takie same głowy z rączkami i nóżkami. Tomi powiedział, że są całkiem ładne. Zgodziliśmy się z nim. Ale potem Gaba bardzo się rozzłościła, gdy nie potrafiliśmy odgadnąć, kogo przedstawiają jej rysunki.
Podczas innej zabawy - w malowanie, Ulana była cała usmarowana farbami. Miała je na ubraniu i we włosach. W końcu rozebrała się i na golasa biegała po ogrodzie, zostawiając za sobą kolorowe ślady i wołając: Ula pisze, patście, patście! No i trzeba było jej urządzić wielką kąpiel pod zraszaczami roślin.
Namalowaliśmy też ogród na ścianie naszego pokoju. Mama się najpierw trochę gniewała, a potem wyjaśniła, że obrazy lepiej malować na sztalugach. To była jeszcze lepsza zabawa!
A tata pokazał nam, jak się pisze nasze imiona, a potem inne wyrazy. Z początku nic nam nie wychodziło, bo litery były koślawe. Najłatwiej było trochę oszukiwać. Gaba czasem pisała za mnie. Ale rodzice zaraz poznali, że to nie moje pismo.
Tata stwierdził, że tam dokąd warto dotrzeć, nie ma drogi na skróty. Ja nie zrozumieliśmy dokładnie, co chce przez to powiedzieć. Wtedy Vivi powiedziała, że nigdy nie nauczymy się doceniać pracy innych, jeśli sami nie będziemy potrafili zrobić tego, co oni. Zaczęliśmy więc pisać bez oszukiwania.
Czasem układaliśmy historyjki obrazkowe. Bardzo nam się to podobało. Gaba najczęściej układała komiksy o przygodach różnych zwierzątek, a ja o wyprawach w kosmos.
Wczoraj Tomi zapytał Gabę, ile części otrzyma, gdy podzieli okrągłe ciasteczko na połowy. Gaba odpowiedziała, że dwie.
– A jeśli każdą z nich znowu przełamiesz na pół? – dopytywał się. Gaba znowu znała odpowiedź: cztery.
– A jeśli jeszcze raz przełamiesz każdą z części? – drążył temat Tomi.
– To już zostaną same okruchy – odpowiedziała Gaba.
Nawet Ulana się śmiała, chociaż nie wiedziała o co chodzi, i potem wszyscy wprost pękaliśmy ze śmiechu.
- Pora na obiad - powiedziała Vivi, gdy już się wyśmialiśmy. - Dziś są wasze ulubione gołąbki z ryżem.
Wtedy do głowy przyszedł mi wspaniały pomysł na psikus.

autor

szadunka

Napisany: 2023-06-11 Dodano: 2023-06-11 07:27:28

Ten wiersz przeczytano 729 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Wolny Klimat Radosny Tematyka Rodzina

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie