Opętana (proza)

Żołnierze dusz w przestrzeni obojętności.
Zbyt wiele twarzy, gdzie jest ta jedyna?
Diamentowe wzgórza nadziei...
Słowa bez wyrazów, mowa bez głosu..
Milczenie ciszy, jej martwych ust..
Szalona noc karmi spalone gwiazdy swoim obłędem. Oglądam ten pijany świat; trzęsące dłonie, zapłakane oczy.
Łapać motyle, mieć głowę w chmurach i uważać, by nie wplątać włosów w pioruny.
Patrzyłam za wysoko i nie zauważyłam przepaści pod nogami.
Choć raz dotknij chorej duszy i pochyl się nad czyimś zagubieniem abyś mógł zrozumieć tajemnicę opętania. Przeciskam swoje myśli przez siatkę snów-wciąż tak bardzo obłąkanych. Tłukę kolejne lustro w nadziei, że tym razem odłamki przedziurawią serce. Lecz jest tylko krew i wciąż tylko zapach śmierci. Ona sama nadal ukrywa się w moim umyśle. Mówi, że jeszcze nie czas.

autor

lilitH

Napisany: 2009-04-14 Dodano: 2013-08-13 15:16:45

Ten wiersz przeczytano 1196 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie