Opowieść o dziadku Władku

Wiersz oparty na faktach. Zdecydowałem, że powinien się ukazać w całości. Przyjemnej lektury.

Gdy tylko pierwsze litery poznałem
dziadek brał mnie na kolana
i wielkie wieści mu czytałem.
W zamian za to dziadek
grzebał w swej starej pamięci
a ja spać nie chciałem,
tylko chciałem wciąż więcej.
Uwielbiałem słuchać
jak mu broda przymarzała do ściany,
jak hibernowali jego kolegów
bo śnieg nigdy nie tajał
i jak go strażnik łajał
kiedy kaszlał nocami.
Uciekli razem z bratem.
zimą by ślady były na śniegu
więc uciekali latem.
Bardzo bolała go głowa
od upałów w piasku oparach,
i przechodził różne malarie
od kiepskich warunków w koszarach.
Brat kucharzył, z czego się dało, był głód
ale i tak lepiej było niż kiedyś.
mimo, że z kuchni unosił się smród.

Świat się otworzył, gdy poszli na „Gotów”
i ciała kolegów na górę ich niosły
a później byli bardzo szczęśliwi,
Że maki na nich nie wyrosły.

Ale mało ich zostało.

W lazarecie pytał o brata
ale to było „Pyrrusowe zwycięstwo”
więc wieści nie było bo nie miał kto rachować,
wiedział tylko, że on dostał w brzuch
a brat dostał w głowę,
musieli go gdzieś wywieść
by przy życiu zachować.

Rozminowali go dopiero w Londynie
a potem „odysował” do Ojczyzny.
Właściwie Odyseja trwała
dwadzieścia cztery lata.
Od Wisły okrążył świat by tu wrócić.
Zgubił zdrowie i brata.

Ledwie się osiedlił znaleźli go w domu
Wywlekli w Ojczyźnie, na inny dom skazali.
Po kryjomu.
Że niby o inną Ojczyznę walczył. O brata tez pytali.
Odyseja się przedłużyła, zamazała,
Znów mu broda do ściany przymarzała,
Historia koło zatoczyła
I w murach się zatrzymała.
------------------------------------------- ----------
Wakacje spędzałem u kolegi , na wsi,
w ogrodzie stał namiot rozbity.
Zabrakło kiedyś „wesołości”, daleko do świtu.
Ktoś powiedział, żeby iść do dziwaka-
-zawsze coś kamufluje.
Widziałem go czasem jak z laską
drogami spaceruje.
Mieszkał na końcu wsi w chylącym się domu,
żył z renty angielskiej czy francuskiej
a dom był kryty słomą.
Wszyscy się bali dziwaka i często z niego kpili,
musiałem ja załatwić żeby się napili.
Uderzyła mnie jego twarz z bliska,
Dziadek Władek! Nie Władek, Michał
A to ci przypadek, to cud , do licha !
Patrzył na mnie jak na głupka,
(po co przyszedłem, zapomniałem)
„Władek nie żyje!”- „Żyje!”- zapewniałem.
Usiadł. Myślałem, że serce go boli.
Bolało, więc mówił cicho i powoli.

Powrócił do kraju po latach, ukradkiem,
Samotnie zamieszkał, tu odnalazł spokój.
Nie szukał nigdy kontaktu z Władkiem,
Mimo, że mieszkał tuż przy jego boku.
Myślał, że Władek miał bliżej do Boga,
Że z murów klasztornych nigdy nie powrócił,
Tułał się, gdy rozum odzyskała głowa
I gdy się zestarzał, tułaczkę porzucił.

Zawiozłem Syrenką Michała do brata
tych paru kilometrów nikt przez lata nie zatarł.
Było zdziwienie i łzy ciche, wstydliwe,
z głęboko osadzonych źródeł historii prawdziwej.

Dwóch starców na końcu drogi,
mokre od przeszłości twarzy koleiny,
najbardziej głośne, wymowne milczenie
gdy tak przy stole na siebie patrzyli.

Gent

autor

HENO

Napisany: 2007-06-24 Dodano: 2007-06-24 00:25:46

Ten wiersz przeczytano 1524 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie