Ordynarium życia
Ordynarium życia
Więdną róże, umiera nadzieja,
Myśli odchodzą, pogubić słowa.
Oddać wspomnienia.
Nachylić głowę, zapalić ląt,
Wstrzymać oddech, zobaczyć coś.
Płomień czerwony.
Spojrzeć w dół, upuścić rękę,
Dotknąć wody, łza poleci.
Ujrzeć anioła.
Ogień płonie, deszcz nie gasi.
Kropla kroplę, goni dalej.
Oddać urazy.
Opuścić ciało, szybować w górze,
Zyskać czucie, uczuć pozbyć.
Koniec odnaleźć.
By wszyscy poczuli, że życie jest piękne..
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.