Orzeszek - 20

- Romek, to ja. Przyjedź jak najszybciej! - prosiłam przyjaciela. - Znalazłam na drodze kota. Nie wiadomo, czy nie ma wewnętrznych obrażeń - mówiłam nerwowo - Wygląda na to, że nie może poruszać tylnymi łapkami!
- Jadę do ciebie, Anka! Uspokój się, proszę. Przecież są z tobą dzieci - powiedział stanowczo mój przyjaciel.
Zaprowadziłam Malwinkę do łazienki i umyłam zapłakaną buzię. Potem poszłyśmy do kuchni. Wstawiłam wodę. Posadziłam dziewczynkę przy stole. Przygotowałam napar z kwiatów lipy. Mała zdążyła upić może ze trzy łyki napoju, gdy do kuchni wpadł Romek.
- Gdzie jest ten kot?
Wskazałam pokój. Orzeszek nadal klęczał przy tapczanie. Twarz miał bladą i patrzył na nas niespokojnie, ale nie odezwał się ani słowem.
Mój przyjaciel uważnie zbadał zwierzątko.
- Jest wyziębiony. Zrobię mu teraz zastrzyk wzmacniający. Myślę, że kotek przeżyje. Na razie pojedzie na obserwację do kliniki. Zrobimy prześwietlenie i sprawdzimy, czy kości są całe - tłumaczył.
Potem Romek uklęknął obok Orzeszka, a Malwinkę wziął za rączkę:
- Nie martwcie się tak - zwrócił się do dzieci. - Jutro możecie odwiedzić pacjenta.
Gdy Romek odjechał z kociakiem, zrobiłam dzieciom kolację. Mnie nie chciało się jeść. Jednak i one nie tknęły jedzenia.
- Roman to bardzo dobry specjalista - zapewniałam. - Jeśli powiedział, że kotek przeżyje, to na pewno tak się stanie!
- Ale czy on będzie mógł chodzić? - zapytała Malwinka.
- Musimy poczekać do jutra. Wtedy się dowiemy czegoś więcej. Kociątko jest w dobrych rękach - uspokajałam dziewczynkę, jak potrafiłam.
- W najlepszych! - zapewnił siostrzyczkę Orzeszek.
Jednak dzieci były bardzo niespokojnie. Wcale się temu nie dziwiłam. Ja też nie mogłam zasnąć. O świcie wstałam, żeby zadzwonić do Romka. Wiadomości były pomyślne. Mogłam powiedzieć Malwince i Orzeszkowi, że paraliż ustępuje. Kociaczek będzie chodzić.
- Tak się cieszę! - chłopiec był gotów jechać do lecznicy, choćby zaraz.
Malwinka pytała mnie co chwilę, czy kotek na pewno wyzdrowieje?
- Pojedziemy do Romka zaraz po śniadaniu - obiecałam.
Już podczas drogi do kliniki uległam prośbie dziewczynki:
- Ciociu, niech ciocia weźmie koteczka! On nie sprawi kłopotu. Jest taki malutki!
- Ty też jesteś malutka - pomyślałam. - A i Orzeszek nie jest duży. Przyszła mi do głowy pewna myśl i coś sobie w duchu obiecałam. Bardzo chciałam tej obietnicy dotrzymać.

autor

szadunka

Napisany: 2022-08-22 Dodano: 2022-08-22 15:24:48

Ten wiersz przeczytano 1594 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie