Ostatnia część, filmowej inspiracji

Witam Was kochani i serdecznie pozdrawiam, a Tatusiom w Dniu Ich Święta, życzę wszystkiego co najlepsze. Prezentuję Wam trzecią i ostatnią część pięknego filmu i poniekąd też w tej opowieści, główny bohater zostaje tatusiem (no może nie do końca biologicznym, ale za to wspaniałym ojcem).



Choć niebezpieczna historia ze śnieżycą szczęśliwie zakończyła się, to jednak Marty odchorowała ten niefortunny incydent. Najważniejsze jednak było to, że szybko doszła do siebie, a i dziecku również nic nie zagrażało. Zbliżały się Święta Bożego Narodzenia. Clark jak co roku postarał się o piękne drzewko, które razem z córką, przywieźli do domu. Kiedy choinka była już pięknie przyozdobiona, przyszedł czas na świąteczne podarki. Każdy dla każdego w tajemnicy, przygotowywał własnoręczny prezent. Najbardziej wszakże pracochłonne, były upominki wykonane przez Clarka – dla Missie zrobił śliczny domek dla lalek, natomiast dla Marty, a jednocześnie dla jej nienarodzonego jeszcze dziecka, wystrugał fantastyczną kołyskę. Cudowne to były Święta, pełne miłości, ciepła i niezwykłych opowieści. Mijały dni, a relacje między małżonkami stawały się coraz to cieplejsze, a serca zaczęła wypełniać miłość. Stosunki między macochą a dziewczynką również poprawiły się do tego stopnia, że Missie zaczęła traktować Marty jak matkę. Zbliżał się termin porodu, a wraz z nim, nowy maleńki członek rodziny. Kiedy nadszedł ten dzień, nie było czasu na zawiadamianie sąsiadki, która zazwyczaj odbierała porody i niestety obowiązek ten musiał przejąć mąż. Marty nie mogła pogodzić się z tym, że poród odbierze niby jej mąż, a w sumie obcy dla niej człowiek, z którym jak dotąd, nie miała jeszcze kontaktów cielesnych. Nie było jednakże innego wyjścia, jak podporządkować się matce naturze, a przy okazji i mężowi. Wszystko poszło dość sprawnie i na świat przyszedł, mały Aaron. Nadeszła wiosna, a wraz z nią wszechogarniająca tę rodzinę, cudowna miłość. Niestety, nie zawsze szczęście puka do drzwi, a tym razem nieszczęściem okazał się pożar, który strawił cały dobytek. Clark był załamany i nie tylko z tego powodu, ale żal było mu rozstać się z żoną, którą już zdążył pokochać, a zgodnie z obietnicą miał pożegnać na zawsze. Kiedy pobierali się w pośpiechu i wręcz z musu, obiecał Marty że jak tylko będzie tego chciała, opłaci jej podróż do domu, skąd niegdyś ze swoim zmarłym już mężem tutaj przybyli. Marty nie chciała wracać, bo również pokochała męża, ale jakoś wstydziła się okazać swoje uczucia. Napisała więc do niego list, że nie chce wracać i żeby ją poprosił o to, aby została. Niestety list włożyła do książki, która z kolei leżała razem z ubraniami do prania. Kiedy Missie zabierała tę odzież, list wypadł i wplątał się w słomę. Tak czy inaczej, Clark nie przeczytał tej wiadomości i pozwolił na to, żeby żona odjechała. Kiedy już ją pożegnał i wrócił do domu, ukląkł i zaczął się modlić. Pytał Boga, dlaczego pozwolił mu pokochać Marty, a teraz mu ją odebrał. Kiedy chciał już wstać, nagle zauważył list, który wplątany był w źdźbła słomy. Po przeczytaniu wsiadł na konia i pognał za oddalającymi się wozami, które tworzyły niejako karawanę – w jednym z nich, podróżowała Marty. Kiedy był już blisko, krzyczał na cały głos jej imię i miał nadzieję, że ktoś go usłyszy. Tym razem miał szczęście – Marty usłyszała. Oboje wyznali sobie miłość i po raz pierwszy, pocałowali się. Kiedy wrócili do domu, Missie bardzo się ucieszyła – znowu miała mamę, a jej tata który dość wcześnie owdowiał, kochającą żonę.

autor

Isia05

Napisany: 2017-06-23 Dodano: 2017-06-23 16:08:18

Ten wiersz przeczytano 831 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie