Ostatnia wyśniona przeprowadzka...

Wszystko dzieje się za szybko. Trzeba się zatrzymać
na chwilę. Przypomnieć sobie - ale co, siebie?,
coś zrobić, zanim.., przygotować się - ale do czego,
do ucieczki w kamień, w dym?
A niech mnie porwie rzeka! Nie działanie,
odpuszczenie, to nie jest skok w przepaść.
A niech jest!
Byle pigułka strachu nie uciszała fali życia w sercu
wychodzącej naprzeciw przypływowi wzburzonych
wiosennych wód.

Troska to balans na granicy integralności osoby.
Wyczuwanie naporu świata.
Pigułka strachu to wyrzuty sumienia i strach o jutro.
To pigułce strachu odpowiada pragnienie przepaści.
To jej, nie troski, symetryczna siostra.
Kuszą Lorelaje. Wampirzyce. Rusałki. Ale słabych
i wątpiących, co się lękają, gdy trzeba wejść na pokład.
To ich kusi zahipnotyzowanie przez węża.

Jest w życiorysie nawet Odyseusza autentyczna chęć,
zgoda na utratę siebie.
Fascynacja drogą księżycową.
Granicą, w której jesteśmy już częścią czegoś innego.
Na ile w tym można nadal być sobą.
Urodzony podwójnie, z łona i z uda Zagreus pożarty
pozostaje sobą.
I spopielony wraz z tytanami odradza się w glinie.

Zawsze szukamy życia. Być może godzimy się tylko
na bycie tłem lub mniej ważną osobą. Częścią.
Przenosimy się tylko na cmentarz, ostatnie miejsce
zamieszkania. Tam już jest wielu znajomych.
Czekają w poczekalni. Tłum.
W każdej bajce ziarnko prawdy.

autor

Senograsta

Napisany: 2023-11-25 Dodano: 2023-10-26 08:11:05

Ten wiersz przeczytano 744 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Sonet Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność Okazje Ślub i Wesele

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie