Ostrawa

Obumarłe kwiaty w miejscach gdzie rodziły swe plony,
w zakamarkach bez światła, w których dźwięk burzliwej trzody.
W ziemi, która bez ciepła nie obrodzi nic więcej,
w człowieku, który bez człowieka swych dni doczekać nie chce.

Drzew taniec na polanie łysej jak skała,
słońca śpiew, tak głuchy jak zieleni trawa.
Chmur burzliwych zew,
tak dosadny jak śpiew opery na dworze,
to pokątny gniew, człowieka bez ciała co orze

To słyszę ów dźwięk,
Twych liter oprawa,
Twe imię jak wyrok,
jak Cię zwą - Dobrawa?

Podążę więc w sen, jak w piekło, by usłyszeć Twe brawa.
Wciąż do melodii jednej i stałej jak dzień,
byś była tu wciąż jak Ostrawa.

Jestem jak Bóg, winszuj zatem me troski,
byłem tu wiecznie, wciąż jestem,
jak młody P. Wołodyjowski.

To koniec.

autor

kaznodziej

Napisany: 2013-12-29 Dodano: 2013-12-29 01:58:32

Ten wiersz przeczytano 574 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie