Owoc

Słońca zaklęte w garstce gliny,
bezbrzeżne morza, firmamenty,
kopalnia skarbów w zlepku żywiołów.
Człowiek. Liczy sekundy i godziny...
Za jabłko z Raju go wygnano,
w Czasoprzestrzeni go zamknięto,
za pożywienie miód i... piołun dano,
bagaż... sam wziął na plecy - puch niesie i ołów.

Wypowiedziany grudką Ziemi -
ile razy ją przerył? - nie zliczy.
Wciąż szuka czegoś. Czego? - pewnie nie wie.
A osobliwych ma towarzyszy:
Ona – drugą ręką, lustrem, dopełnieniem.
Z nią dopiero, jako Człowiek, jest całością.
Wąż. Przeszkoda i pomoc w dotarciu do siebie.
I TEN co sednem jest wszystkiego i całą Miłością...

Oni w nim – wszędzie, gdziekolwiek postawi nogę –
w nim piekła i nieba, koniec i początek.
Lecz tak się w Dobro i Zło zaplątał,
że przemierzy Wieczność nim odnajdzie drogę
powrotną, nim zniknie wszystko, co ma do ukrycia,
nim siebie w oczach Boga znów będzie oglądał…
A wtedy ON z miłością jemu-jej poda
owoc z Drzewa Życia.

autor

annael

Dodano: 2007-01-20 00:08:36

Ten wiersz przeczytano 557 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie