Pan Czas

Złość mnie chwyta Panie Czasie –
Pan się zjawia poniewczasie!
Czemu, gdy tak Pana trzeba,
Pan gdzie indziej się podziewa?
Czemu Pan nie płynie wolniej
bym poczuła się swobodniej?
No i w końcu, gdy łaskawie
Pan przysiada się przy kawie
z swym uśmiechem niewzruszonym –
jest Pan gościem nieproszonym.
Za późno,
za wcześnie,
na przekór,
na złość –
naprawdę potrafi dać mi Pan w kość…

Droga Pani, po co złość?
Ze mnie jest solidny gość:
trwam tak samo w swoim czasie,
jestem stały i na czasie.
Twe łzy w rękaw ciągle zbieram,
roztrzaskane serce sklejam.
Ty nabroisz – ja łagodzę,
coś przypomnę ku przestrodze…
Ja z konfliktu wyjście wskażę
i się przy tym nie obrażę.
Ty chcesz tego, czego nie ma,
To, co daję – Ci nie trzeba.
Dobę czekać – „długo” – mówisz,
dobę cierpieć też nie lubisz.
Lecz gdy kochasz dobę także,
wtedy doba krótka jakże.
Ja przychodzę – Ty się nudzisz,
jak mnie nie ma też marudzisz.
Czy ja jestem, czy też nie –
i tak źle jest, i tak źle.

autor

myka

Napisany: 2007-12-05 Dodano: 2009-01-01 10:12:43

Ten wiersz przeczytano 596 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie