Pan Miluśkiewicz i wieloryb.

W stołecznym pałacu był bal wieloryba,
Miluśkiewicz spędził wieczór przeuroczy,
korpulentna dama, nie bardzo cnotliwa,
nabrała rumieńców, gdy jej spojrzał w oczy.

Hotelowy pokój wydawał się miły,
baldachim, pod którym mogą spać królowie,
dwa łyki szampana do głów uderzyły,
przytulał ją czule myśląc: Tran to zdrowie.

Wichrem wyuzdania morze oszalało,
spośród fal pościeli wychyliła pupę,
wyrwawszy spod siebie jego wątłe ciało,
wydała komendę: wskakuj na szalupę!

I pan Miluśkiewicz, słysząc dobre słowo,
na rufę wspomnianej wspinał się zawzięcie,
potknął się o szczotkę, maszt chwycił kurczowo,
pragnął się zagłębić... w pokładu pęknięcie.

Nim minęła chwila gruchnął wiatr gorący,
zapierając oddech podniósł go ku górze,
bujając na lampie niczym resztki pnączy,
na związek z waleniem szanse miał nieduże.

Zanim się otrząsnął i umknął szczęśliwy,
refleksja przemknęła w głowie bohatera:
czasem spotykamy takie wielkie dziwy,
że to nas przygniata, albo dech zapiera.

autor

ireczek

Napisany: 2014-01-03 Dodano: 2014-01-03 07:33:48

Ten wiersz przeczytano 1643 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie