Paroksyzm
Kwitną już pod każdym miastem
wysypiska,
na podpałkę las za lasem
szybko znika,
pływa gdzieś na oceanie
śmieci wyspa,
i topnieje wciąż uparcie
nam Arktyka.
Wysychają wielkie rzeki
bezpowrotnie,
jałowieją dobre gleby
przez erozję,
co dzień chłonie czeluść rzeźni
zwierząt krocie —
to dlatego świat głód cierpi
paradoksem.
Wymierają co godzinę
dwa gatunki,
zatruwają ludzie dymem
innych ludzi,
to już są ostatnie chwile,
by się zbudzić,
lub nas Ziemia paroksyzmem
w groby zrzuci.
autor
Czarek Płatak
Dodano: 2018-11-21 19:57:00
Ten wiersz przeczytano 1690 razy
Oddanych głosów: 19
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (19)
Na wszystko przychodzi czas. Powoli, ale przychodzi.
Pozdrawiam.
Ps. ale to zależy czy mam na sumieniu mieć lemura z
Madagaskaru z chińską pandą na przykład, czy karalucha
z rybikiem. Bo jak ta druga wersja to palę na maksa :)
zgrabnie ujęty temat degradacji naszej planety. Pora
coś z tym zrobić.
no to rzucam palenie, skoro dwa gatunki umierają przez
moje Lucky Strike ?:(