Patrząc na niebo...
Mamie...
Otwarłem już ostatnie strony długiego życia
księgi
teraz szukam ciebie tak bardzo wysoko
kiedy wiatr przegoni czarne chmury
poproszę o światło słońce
bym odnalazł ślad
po tobie
Jedyna
niezwykła miłość która była siłą boskiej
potęgi
nie ogarnął ludzki rozum i oko
a zburzyć potrafiła najgrubsze mury
choćby mgły nastały blednące
nie zwiędnie kwiat
w grobie
matczyna
prawda i miłosierdzie i dochowane słowa
przysięgi
to los okaleczył raniąc mnie głęboko
bo życie to nie bzdury
mijają szybko kolejne miesiące
nieważne ile lat
piórem skrobię
syna
autor
Maciek.J
Dodano: 2021-10-04 09:52:36
Ten wiersz przeczytano 986 razy
Oddanych głosów: 17
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (24)
kiedyś była afera marketingowa gdy zagraniczna firma
oferowała nam żarówki "osram"
"wisi i grozi"
teraz już tak nam nie kłuje w oczy ta nazwa
piszę o tym bo :
"skrobię"
może wywołać podobne niekorzystne skojarzenia
wszystko zależy od pozycji autora ( lub firmy) na
światowym rynku
poezji
wzruszona wierszem
pozdrawiam serdecznie
a to skrobanie piórem syna źle mi się kojarzy, bo mam
przed oczami "czarny marsz kobiet" :(
Piękny wiersz Maćku.
Miłość zwycięża śmierć. To już wiesz.
Mama jest święta.
Zastanawia mnie czy istnieje granica złośliwości- ile
jeszcze?
O przyzwoitość Jastrz nie zapytam.
Bo u kogoś kto o niej nie słyszał-
próżno pytać.
MICHAŁ, kiedy ty wreszcie spoważniejesz ?
w takim wierszu zobaczyć komizm ?
wybacz, ale nie jesteś godny odrobiny szacunku...
przekroczyłeś pewne granice, których nigdy nie powinno
się przekraczać
Mnie wzruszyłeś...
Pozdrawiam ciepło Maćku :)
Rozczulający wiersz wypełniony hołdem nieżyjącej już
mamie. Udanego dnia wypełnionego życzliwością:)
Wiersz kunsztowny, ale mz narzuciłeś sobie zbyt
wyśrubowane reguły. I stąd niezamierzony komizm w
końcówce. Wyobraziłem sobie jakiegoś syna, którego
skrobiesz piórem i roześmiałem się. A raczej nie o to
Ci chodziło.
Piękny hołd Maćku. Pozdrawiam.