Pełnia objawień

I znów to przepełnienie -
chce się mówić, krzyczeć.
Nie ma nikogo obok, kto chciałby
wejść w nocną ciszę.

Piszę - pełnia objawów chorobowo życiowych.
Zawrót, odwrót, upadek - szał umęczonej głowy.
Niezrozumienie ze świata,
czymkolwiek jest i co znaczy,
ze świata, który nie chce
lub nie potrafi zobaczyć.

Niejeden poeta stąd odpadł - musiał zdezerterować.

A mnie żal pana wierszy,
gdzie płyną, szeleszczą słowa;
gdzie tak potrafią uderzyć,
tak zadziwić, spłoszyć,
że umierając z zachwytu, otwieram -
zamykam oczy.

Tak mi żal pana wierszy. Dawno nie byłam z nimi,
bolą niektóre powroty, bo wie pan,
coś gdzieś utkwiło. Może drzazga
lub motyl?

Na zawsze oplecione, jak bluszczem,
jak giętką lianą - myślą. Z bólu,
z miłości? Tęsknotą nienazwaną.

autor

cii_sza

Napisany: 2018-09-08 Dodano: 2018-09-28 21:51:38

Ten wiersz przeczytano 1085 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Nieregularny Klimat Obojętny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie