Pięknie przeciętna.

Rysuję w głowie, kredką koloru przeciętnego postać.
Kąciki ust, brwi, rzęsy, oczy.
W wietrze włosów opadających na twarz maluję spojrzenie.
Z pomocą kredki napełniam postaci płuca powietrzem.
Wiatrem zaplątanym we włosach.
Szyją owy podmuch wpadł na ramiona spojrzeć,
Od łopatek wokół jej ciała, w dłoniach pomiędzy palcami zatracił się,
I aż do brzucha rozlewa się kolor kredki.
Uda i pośladki delikatnym łukiem malowane,
Po kolana i kostki do palców u drobnych stóp.

Rysunek to przeciętny kicz, postać pięknie przeciętna,
Uosobienie tego co tak bardzo w emocjach ludzkie,
Marzeniach, uniesieniach, nocach nieprzespanych,
Na rozmowie spędzonych...

autor

Dzieciak

Napisany: 2008-01-14 Dodano: 2008-01-17 14:40:43

Ten wiersz przeczytano 562 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie