Plecionka z mgieł
szukałem białych zaklęć
a one cicho spały na końcu jej języka
drżenia włókien i ścięgien
niech stroi tembr sopranu lirycznego
błądziłem w gąszczu własnych żył
trakt oświetliły kasztanowe neony
ułamek między oddechami
rozwiał gęstą siatkę z mgieł
tkaną z zaciśniętym sercem
w chwilach oddalenia
sekunda po sekundzie
wieczność po wieczności
kolekcjonować uśmiechy
rozpędzać gęste łzy
pragnę
następnej półpłynnej chimery
nie mogę inaczej
miraże weszły w nawyk
jej świętość jest moim powodem
niewypowiadalnym wierszem
autor
valanthil
Dodano: 2021-09-19 12:56:59
Ten wiersz przeczytano 1036 razy
Oddanych głosów: 22
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (18)
Za Przedmówczyniami. Piękny wiersz; genialne metafory
(ale czegóż innego miałbym spodziewać się po Autorze).
Pozdrawiam :-)
Piękny miłosny wiersz z romantycznymi metaforami.
Udanego dnia z pogodą ducha:)
Piękna tęsknota do miłości!
Pozdrawiam :)