Płomienie naszej niby miłości

Jesteś jak stare miasto, które swym pięknem i tajemniczością zaskakuje przy pierwszym poznaniu.
Homeostaza w stanie uczuć nie pożądana!
Pełnia szczęścia zaburza kreatywne myślenie.
Nigdy nie może być tak dobrze, żeby móc nie narzekać.
Mogę być jak wnętrze opery, starego teatru lub przedwojennego kina.
Mogę mieć duszę kościoła barokowego.
Rozdeptany ptak w centrum miasta, taki nie z papieru… Imię mu nadałam:
Antygona!

Chcę być dla ciebie szumem przejeżdżającego pociągu, bez którego trudno ci zasnąć.
Weź mnie, bierz, rozbierz…
całą!

Płonę dla Ciebie,
Aż w końcu spalam się
z Tobą…

Wilgotność ciał.

Pożar ugaszony…

Rano kubek kawy, kac moralny
i myśl: trzeba wrócić do dzieci i żony.

Z miłości dla Miłości, z którą zbieranie muszli i wygrzewanie ciała na piaszczystej plaży, przy szumie Adriatyku to błogość chwil w raju na Ziemi... Dziękuje, że jesteś...

autor

GiNna

Dodano: 2006-05-31 19:00:59

Ten wiersz przeczytano 428 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie