Po nocy dzień

Po nocy dzień

Przejaśniło się niebo za horyzontem,
noc odeszła jak co dzień w siną dal, do jutra...
Więc dlaczego nie umiem znowu cieszyć się słońcem?
Jakby mi ktoś kawałek tego słońca ukradł.

Niby jest dobrze. Przecież wiem, że świeci.
Tylko we mnie chmura, co wszystko przesłania
i, nie dosłyszę jego wiecznej pieśni.
A przecież życie moje jest z tego śpiewania.

Czy czekać na wiatr, co przegoni chmurę?
Czy liczyć krople, jeśli spadnie deszczem?
Czy uwięzioną radość wypuścić do góry,
by ogrzała serce przeniknięte dreszczem?...

Chmura, to... chmura. Tylko. Przeminie.
Nie będę doń z armat strzelać bez końca.
Musi odlecieć w którejś godzinie,
bym znów mogła oddychać jasną pieśnią słońca…

autor

annael

Napisany: 2006-11-07 Dodano: 2006-12-05 22:01:14

Ten wiersz przeczytano 567 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie