Pochwała głupoty

Ufam wyobraźni bo ona jest prawdziwa
Wszystkie moje pragnienia w środku skrywa
Tylko w samotności odkrywamy nowe cele
W świecie nie wymyślonym, zwijamy manele

Jak błogo jest żyć w nieświadomości
Nie słyszeć żadnych brudnych nowości
Mieć inteligencji za złamany grosz
Trafić pod skromnej błahości klosz

Zazdroszczę ludziom, co nie boją się siebie
Im ze wszystkim musi być jak w niebie
Nie czują za nic odpowiedzialności
Choćby wokół marniały już szare kości

Usnąłbym w końcu w głupoty ramionach
Choć wokół kolory by były w najwyższych tonach
Bo i tak bym nie czuł tego co tracę
I o to chodzi, poczekam, w końcu się zatracę

autor

mateo.g

Napisany: 2007-03-28 Dodano: 2007-04-09 20:48:57

Ten wiersz przeczytano 1577 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie