Z pomocą Boga

Trzeba!

Siedząc w kąciku,
miłość piszę po cichu.
Płaczą me słowa,
we wspomnieniach podpora.
Kartkę wyrzucam,
zaczynam od nowa.
Lecz w duszy mojej,
ta sama opowieść.
Myślisz ,że umieram,
to nie tak-ja życie zmieniam.
Słyszysz jak płaczę?
Ja wszystkim wybaczę.
Dobrocią złe chwile pokonam.
Ukryje me troski,
nienawiść pochowam.
Wybiła już chwila.
By kłamstwa szczerość zakryła.
Losu i szczęścia w spełnieniu droga z pomocą Boga me troski pokona!

...wiem i rozumiem przesłanie Twoje Panie!

autor

Esperanza

Napisany: 2007-04-01 Dodano: 2007-01-04 21:48:10

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie