ponad przeciętność
wiem już że oczy mogą być smutne
ponad przeciętność
a duch zagubiony w korytarzach ciała
czuję że nie do twarzy mu ten strój
wiem tyle ile pozwolisz
dlatego wierzę w cuda
podążając za niebem
które wciąż dalej niż bliżej
okłamuję siebie
że potrafię
jeśli chcę
zamiast rąk rozkładać
skrzydła nietoperza
prowadząc na skróty
pod ciepły sufit nieba
gdzie prawdziwy dom
a któraś z chmur
jest moją firanką
autor
ala2
Dodano: 2007-12-26 09:00:32
Ten wiersz przeczytano 466 razy
Oddanych głosów: 12
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
''Wiesz tyle ile On pozwoli,dlatego wierzysz w
cuda...'' Wiara czyni cuda i z oczu znika
smutek...Refleksyjny wiersz.
wiersz fajnie rozczłonkowany :) a przeciętnośc ci nie
grozi :)