Popioły

Wiersz zaczyna się dopełniaczówką „stepy wspomnień”,
która wprowadza niepotrzebny patos, a dalej to już
tylko gorzej, bo popatrz:

Pośrodku(…) w mojej głowie gdzie to co było dawno
spłonęło (…) stoję ja (…) i na tej ziemi na razie nic
nie ma
ale popioły są dobrym nawozem
jak wciągnie je ziemia
i tylko patrzeć jak nadzieja
znowu mnie na nowo odzieje
oraz wszystko po zazielenia (pozazielenia (?)
zazieleni).

Mogę przyjąć do wiadomości, że to Twoja wyobraźnia
podsuwa Ci obraz, że „gdzieś niedaleko w (Twojej)
głowie” jest ziemia (posypana „popiołami wspomnień”),
którą kiedyś nadzieja ożywi i zazieleni, a Ciebie
„odzieje”, ale, wybacz, ja taki obraz przywołuję z
trudem.
Ziemia w głowie – to dla mnie zbyt duży skrót myślowy.


Piszesz „jednym ciurkiem”, co utrudnia odbiór
(zwłaszcza że w całym tekście zastosowałeś jeden znak
przestankowy (dla dekoracji?).

Moje rady:
- dziel tekst na strofoidy,
- jeśli stosujesz interpunkcję, to konsekwentnie w
całym tekście,
- unikaj patosu,
- metafory dopełniaczowe stosuj bardzo ostrożnie
(potrafią zepsuć tekst).
- jeśli wprowadzasz neologizmy, to przemyśl ich
pisownię.

Pozdrawiam. Miłego :)
Wesołych Świąt :)

ciekawy wiersz ...z rachunkiem sumienia i z wiosną co
przyniesie nową nadzieje ...ja trzymam
kciuki...pozdrawiam ciepło

Bardzo dobry. Mocny i jasny przekaz. Pozdrawiam

Wolny! -na tak. Nagi? - baaardzo na tak!! ale dlaczego
zaraz pusty??? :)))
Sorry! Czasem mi odbija - dobry wiersz. Pozdrawiam
:)))