.poranki.

zaschnięte róże
odrzuciły zapach
i ściany przestały być
dostatecznie czerwone bym zlała się z nimi w
jedno

twarz zaciśnięta
między dłońmi

w rogu łóżka pluszowy miś
patrzy z politowaniem

nienawidzę poranków

zapomniałam jutrzejszego dnia
w końcu nawet dzisiaj jest
zbyt odległe

narysuję ci portret
by móc wreszcie schować twą twarz
pod poduszkę

i zasnąć.
i obudzić się
w papierowych objęciach

dla mnie.

autor

CzarnaRoza

Dodano: 2008-02-01 09:37:30

Ten wiersz przeczytano 536 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie