Poranki moje

Wstaję co ranek z jutrzenki różem
z pierwszy promieniem , z oddechem rosy
z krzykiem radości ,choć jeszcze leżę
wysuwam paluch ogromny bosy

Słońce się śmieje i mnie jest raźniej
cicho, cichutko wróbel zaśpiewał
podniosę kawą tylko ciśnienie
i ruszę tulić pobliskie drzewa

bielutka brzoza tuż pod balkonem
włosy swe długie splata w warkocze
chyłkiem się skradam i łapię cichcem
co ranek do niej od lat tak kroczę

pod oknem wierzba rozanielona
przystraja siebie w rosy kropelki
i na maleńkich jeszcze ramionach
siadają ptaki, wybór ich wielki

kocham poranek nawet deszczowy
kropla kropelkę po szybie goni
myśli się kleją do mokrej głowy
gdy pragnę dotrzeć też do jabłoni

po śliwach sterczą kikuty białe
nie chcę , nie będę patrzeć w tę stronę
jak można było tak skrzywdzić drzewa
ze złością straszę krzyczącą wronę

autor

betula

Dodano: 2009-01-30 00:31:29

Ten wiersz przeczytano 512 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Nieregularny Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie