Porcelanowe motyle

Dla wszystkich Porcelanowych Motyli...

Pozornie szczęśliwa

na wpół uśmiechnięta

błądzę tak rozkosznie po pętli labiryntu

w świetle słońca dostrzegam prawdziwość otępienia

i dno do którego prowadzi złuda



Gdy w szarościach umysłu dzieje się zbyt wiele

nie wiesz kto twym wrogiem jest

a kto przyjacielem



W tej szarości

w tej ciemności przesuwam sie wciąż naprzód

nie widzę jeszcze światła

cel obrany niknie

za póżno by zawrocić...



W dziwęcznej ciszy

w morku tak jaskrawym

idę...

po zbyt miękkiej trawie cudownie się stąpa

wśród wichrów i fal tak słodko sie topić gdy umysł nie czuwa

a każde z dwojga oczu można nazwać ślepcem



W odmęt ten wkradnie sie nadzieja

tak płonna

jak wino słodka

jak lilia wonna

Otaczać cie będzie kruchym ramieniem

aż całe twe życie pod swym skryje cieniem



Poczęstuje cię szczęściem da ułaskawienie

byś nie poczuł czym jest cierpienie

obieca przy tym lekkość motyla

lecz przyjdzie także rewanżu chwila...



Szpony swe wbije w twą suchą skórę

poszarpie

porani

wywoła wichurę

krew tryśnie-ona nią obraz zmaluje

na płotnie twa twarz-ona ja opluje



Jest jak melodia której nikt nie słyszy

gdy słychać śmiechy ty siedzisz w ciszy

wyrywa ci z piersi ostatnie serca bicie

depcze, pali , lecz"kocha" nad życie



Jedno mnie pociesza i tylko to jedno...

gdy ja ojdę na dno ona razem ze mną


***

autor

plecionka

Napisany: 2006-12-05 Dodano: 2007-07-28 09:42:28

Ten wiersz przeczytano 1025 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie