Port

dla wszystkich w rozłące

Oddaleni od siebie,
szukamy wsparcia w niebie.
Każda chwila razem,
jest jak kropla wody,
dla kwiata na pustyni.
Szukamy wody.
Potrzebujemy jej,
jak kwiat słońca.
Gdy skapnie na nas choć kropelka,
my, dotychczas małe pączki,
rozwijamy się niczym żagle statku,
podczas powiewu wiatru.
I płyniemy, unoszeni przez wiatr,
żywieni wodą, wodą życia.
Lecz czemu zawsze,
trzeba dobić do brzegu,
Chcę pływać zawsze, wyruszyć
i już zawwsze mieć wiatr w żaglach,
pić wodę życia,
i dzielić się szczęściem ze światem.
Ale na wiatr trzeba poczekać,
jak karawana czekająca
w podróży na oazę,
tak my czekamy, czekamy na wspólny wiatr.
Wypłyniemy z portu,
jednak zawsze będziemy pamiętać o naszych bosmanach.
Będziemy zawijać do portu,
lecz nie zejdziemy na ląd.
Do portu wracać trzeba,
w porcie przecież nasz początek,
a na morzu, z wodą, wiatrem ...

autor

mariaczi

Napisany: 2004-06-21 Dodano: 2004-06-21 21:45:41

Ten wiersz przeczytano 437 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie