Późno jesiennie

Dla Bożeny...

Zima wkradła się w nasze serca
i śniegiem sypie po nocach
samotna łza kryształem srebrnym
odbija się w twoich oczach

Liście szarpane wichrami
kurczowo trzymają się drzewa
lecz żaden dziś ptak zabłąkany
w koronie jego nie śpiewa

Kałuże dywanem pokryte
spod bieli zerkają kolory
wyblakłe wspomnienia jesieni
zdeptane zmarznięte stwory

Dotąd w kartonie mieszkały
na piecu siedziały schowane
a teraz już w błocie leżą
z ciepłego domu wyrwane

Ludziki z kasztanów i żołędzi robione z kimś bliskim,tu symbolizują wspólne chwile i zdeptaną przyjaźń.

autor

Alodia

Napisany: 2009-10-25 Dodano: 2009-10-25 19:26:56

Ten wiersz przeczytano 790 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie