Pragnę miłości,a nie samotności...

Dlaczego pragnę miłości jak mało czego na tym świecie,
czuję się samotna w najbardziej zaludnionych miejscach?
Obezwładnia mnie strach...przed miłością odwzajemnioną,
W której posiadam człowieka z krwi i kości, dla siebie tylko...?
W środku, w mojej głowie, sercu, myślach, ból wypala mi dziurę...
W której nagromadzają się czarne i smutne myśli, i kłębią tam...
Wciąż niezadowolona, wciąż niespełniona- ja osamotniona dziewczyna
Która nocą marzy o miłości, a w dzień ucieka przed nią...
Wszyscy myślą, że jestem szczęśliwa, a ja po prostu okłamuje samą siebie...
Udaję radość, gdy czuje smutek, bo tak łatwiej odgonić to co złe...!
Lecz przecież wtedy okłamuje się, a wy wszyscy wciąż wierzycie,
Że ja prawie nigdy nie smucę się, i mówicie o szczęściu które mam
A przecież szczęście jest wciąż o te kilka metrów dalej ode mnie...
Potrzebuję miłości i ciągłej obecności kogoś bliskiego...
Potrzebuję tego, po to tylko by móc...normalnie...żyć...

autor

Samara

Dodano: 2004-07-14 23:53:51

Ten wiersz przeczytano 732 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie