Profesjonalista

Spływam powoli po szybie ze szkła
To ja, Twoja kropla wątpliwości... gorzka jak łza
Zatrzymując się na chwilę chwytam nadzieję
Kocham ten wiatr, co w oczy wciąż wieje
Ty patrzysz na mnie, tak bez litości
Rozmywasz mnie palcem w krainie wieczności
Zimny jak lód, ogniem sztucznym płonę
Oddechem swym sprawiasz, że spadam, tonę
Otwieram oczy na ciemnym dnie życia
A miało być...tyle było do zdobycia
Płaczę w ciszy, krwawiąc między myślami
Chlapię powietrzem, suchymi strugami
Tak, to prawda, jestem profesjonalistą
Zabijam miłość, nawet tą najczystszą
Bez skrupułów, szans, zastanowienia
Zabijam siebie...dla odkupienia

Deszczu...zatańcz dziś nocą na rzece
Przy blasku księżyca, aż zadrży powietrze
Ja będę krzyczał, chcę więcej i więcej i więcej
Zanurzę się cały w sekundzie namiętnej
Popatrzę do góry na niebo czerwone
Powiem po cichu, powoli, to koniec, już wszystko skończone...

autor

Zantes

Napisany: 2014-01-22 Dodano: 2014-01-22 16:57:48

Ten wiersz przeczytano 674 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie