Prostytutka.

Poprawiła włosy, jeszcze kilka niezbędnych ruchów szminki.
Zastukała do drzwi.
Skrzypiące wrota ukazały inne wnętrze niż w wyobrażeniach...
Lśniąca postać oślepiła Piękną.
Strach ją ominął.
Pewna siebie, bez słowa, wkracza do środka z zadartą brodą.
Siada na łóżku.
Zrzuca ubranie... wypełnia swoja misje.

Wychodzi.
Z kawałkiem rozmazanej szminki na policzku;
z potarganymi włosami;
łzami w oczach;
rozdartą bluzką...

Ona nie chciała.
Musiała.

Bo taki dzisiaj świat, że trudno żyć każdemu. Że trzeba zmuszać siebie do najgorszego...
Żeby móc żyć.
A mówią: "wykorzystaj życie jak najlepiej, bo tylko jedno".
Nie każdy może, nie każdy ma prawo...
Może innym razem.

Czasem trzeba.
Wyrozumiałość musi sięgać zenitu.

autor

priorytet (;

Dodano: 2006-12-26 15:18:35

Ten wiersz przeczytano 569 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Obrazkowy Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie