O Prusie

Wiersz powstał w celu wspomnienia i upamiętnienia życia i twórczości Bolesława Prusa

* Zasnąłem, więc filmowy ekran w czarną przemienił się ziemię, a na niej rolnik na swoim poletku pracuje.
* Tak, poznaję, to Ślimak! Wciąż swą ziemie kocha, broni ją, szanuje, często z bólu oraz żalu szlocha.

* Chwilę później udałem się na spacer w Łazienkach, bo w magię tego miejsca wciąż wierzę.
* Nagle widzę Stacha i Izabelę, razem, na niedzielnym spacerze... cóż to? Ona go pod rękę bierze!

* Chwilę potem jestem w Parku Nałęczowskim, tuż obok stoi starzec w okularach... niski, siwy, kędzierzawy.
* No tak, poznaję! To przecież on! Znów na urlop przyjechał Prus - słynny nowelista i kronikarz Warszawy.

* Uzdrowisko pozwala mu zapomnieć o agorafobii, "Psujaku" i żmudnym pisaniu.
* Podchodzę do niego więc, witam się, on pozwala mi towarzyszyć w dalszym spacerowaniu.

* "Czy Kasy Zapomogowe wciąż działają?" - spytał mnie w pewnej chwili.
* "I czy Niemcy z Prus lub Żydzi ziemie nasze do cna wykupili?"

* "Czy Pameczek, mój skarb, wciąż rozrabia?" - Prus zadaje kolejne pytania.
* Ja ze zdziwienia i w sennym amoku nie mogę wydobyć z siebie sensownego zdania.

* "Tak, Madzia jest silną kobietą, Ramzesa wciąż szanują, a Michałko jest syty i zdrowy..."
* Sam nie wiem dlaczego te postacie i tak nieadekwatna odpowiedź wyszła z mojej głowy...

* Prusologiem nie jestem, ale znam historię jego nieślubnego syna, Nałęczowa i ukochanej Warszawy,
* nie chcę opowiadać o Powstaniu Warszawskim, śmierci Janka Bogusza lub poruszać inne smutne sprawy.

* Spytał mnie Olek także o postęp, zawsze ciekaw wynalazków i techniki cudów nowych.
* Chociaż żył w czasie zaboru , cieszę się, że nie poznał cierpień obu Wojen Światowych.

* "Baba" była zawsze poczciwą kobietą, ale życie ze mną zmarnowała..." - wyszeptał w zadumie Olek,
Ja na to: "Nie prawda! Być z Panem zawsze sama chciała... a po śmierci o szacunek męża i wieszcza zadbała!"

* Odchodzę od zmysłów, co Ja teraz robię? Jakim cudem z Aleksandrem Głowackim prowadzę rozmowę?
* Śnię, marzę czy fantazjuję? Tak czy siak radość i spokój, widząc Go przede mną, w sercu moim czuję.

* "Panie Olku", mówię nagle zebrawszy siły, "Polska jest wolnym i mocnym krajem, chociaż trudne czasy były".
* "Pana słowa, że trzeba żyć, aby być użytecznym, trochę szczęśliwym i dosięgnąć możliwej doskonałości wciąż
nie straciły na aktualności”.

* "Głowacz" uśmiechał się wtedy i odchodząc wyszeptał: "A więc coś zostało po mnie..., chociaż nie zasługuję.",
* A ja odkrzyknąłem "Zasłużyłeś! Żegnaj, serce serc...". Niezwykłe to było spotkanie, którego magię wciąż czuję!

Autor: TomiBa - All rights reserverd

autor

TomiBa

Napisany: 2018-11-01 Dodano: 2021-11-02 14:04:55

Ten wiersz przeczytano 821 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Konkurs

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie