Przepraszam w Ironii Dosadnej

Przepraszam cię bardzo droga osobo…
Przepraszam tak bardzo, że aż głupio przepraszać…
Przepraszam cię bardzo za to, żem sobą…
Przepraszam przepraszaniem, co by mogło przestraszać…

Nadzieję mam tylko, że przyjmiesz mą skruchę…
Nadzieję mam także, że źle już nie spojrzysz…
Nadzieję mam jeszcze: lekceważ mój tupet…
Nadzieja kolejna: kiedy z mną skończysz?...

Przepraszam cię bardzo, ja jeszcze chcę pożyć…
Przepraszam bardzo, że wszystkich odstraszam…
Przepraszam cię bardzo, starości chcę dożyć…
Przepraszam bardzo, racja jest wasza…

Nadzieja moja to mieć twoją mądrość…
Nadzieja moja to jest twoja pewność…
Nadzieja moja to mieć twoją szczodrość…
Nadzieja moja to jest twoja ziewność…

Przepraszam więc, zalet ja nie posiadam…
Przepraszam więc za to, że cię zawiodłem…
Przepraszam, przepraszam, przepraszam powiadam…
Przepraszam, jak iść gdzieś z tobą ja mogłem?...

Nadzieja: ty przyjmij me przeprosiny…
Nadzieja kończąca: ja już nie będę…
Nadzieja, bo cały ze wstydu jam siny…
Nadzieja ostatnia… Na cierniach stał będę!...

Przepraszam, że przepraszam niegodną mnie osobę…
Przepraszam, że przeze mnie odczuwasz samotność…
Przepraszam, bo na pewno to nie prze twą urodę…
Przepraszam, bo na pewno to nie przez swobodność…

Nadzieja – osoba już nic nie wytyka…
A tak urodziwa, że aż mnie dech zatyka!...

Z dedykacją dla znajomej... :)

autor

ProjectX

Napisany: 2006-05-13 Dodano: 2006-05-13 14:00:18

Ten wiersz przeczytano 649 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie