Sztuka Umierania

…więc razu pewnego, po razy tysiące,
A nawet po razy miliony, miliardy
Żył pewien śmiertelnik, co sądził, że Słońce
Dla niego się świeci – nikt inny niewarty…

I byt ten prowadził na wyższym poziomie,
Bo szczęściem darzony w swej pustej rodzinie.
Wciąż stronił od pracy, a dobrym pozornie
Wyznaniem się chlubił o każdej godzinie…

Lecz kościół założył Samego Wszechsiebie!...
I był w tej religii największym czcicielem;
Swych gości częstował raz wodą, raz chlebem,
A sam zawsze syty we Własnym Kościele…

„Zły” los mu pozwalał, więc żył on rozrzutnie –
Kupował te rzeczy, o których się marzy
I wille budował, i szeptał paskudnie:
„Ach, baluj ma duszo nim coś się wydarzy!”

Więc hulał tak długo, choć wiecznie samotnie,
Bo z nikim, swym życiem, się nie chciał podzielić,
Wtem razu pewnego, to patrzy, tu dotknie:
„Me włosy zsiwiały – czas w końcu coś zmienić!”

I zmienił niewiele, bo już nie przestanie… -
Kpił z biednych, ubogich i pluł im w ubrania:
„Mą radość ukażę, nim serce me stanie” –
Ze swoją pogardą nie w głowie dawania…

Gdy stary już czuł się i ledwo oddychał,
To trumnę w brylantach zażyczył po sobie.
W niej dno aksamitem, pieniędzmi wysypał
I w złocie obłożył jej ściany ozdobnie…

Choć życie swe oddał w niezwykły czar zera,
Choć życie swe oddał w pustotę i braki,
Choć w trumnie bezcennej spoczywa on teraz,
To ciało Wszechjego i tak żrą robaki…

autor

ProjectX

Napisany: 2006-07-11 Dodano: 2006-07-12 09:57:27

Ten wiersz przeczytano 585 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie