Przerwa w życiorysie

Żyję, aby żyć.
Bolesne wieczory,
Poranki przepełnione nadzieją.
Czas płynie, jak górski potok,
Nie ogląda się wstecz.
NIC już NIGDY się nie powtórzy.
-Złota Jesień:
Dziesięć minut Szczęścia.
-Zima, wiosna, lato:
Bezbarwne,
Zupełnie wyciągnięte z życia,
Bolesne,
Samotne...
Nie potrafię przestać wierzyć!
Przegrałam i czuję gorycz porażki.
Uczucie, jak owoc dojrzewa w sercu,
Jak wieczny kwiat:
Rodzi się, rośnie, kwitnie, umiera...
Taka jest Miłość.
Kiedy jej brak,
Gdy najważniejsze wartości muszą czekać,
Najskrytsze marzenia stają się niemożliwe, niespełnione...
Traci się chęć do walki.
Wszystko przenika mrok i cisza.
Trwa przerwa... Długa przerwa...
Zapomniałam, jak to jest ŻYĆ tak prawdziwie?

autor

Zoria

Napisany: 2008-06-08 Dodano: 2008-06-08 10:48:51

Ten wiersz przeczytano 531 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie