Przykre miejsce ten nasz świat
Po cóż ja jestem.
Przecież wcale mnie nie ma
Kiedy idę z systemem
Zamiast biec mu pod prąd!
I tak nie wiem dlaczego
Egzystuję boleśnie.
Śpię w natłoku wydarzeń
Nic nie czyniąc słusznego!
Marzeń brak mi?
Wiele mam!
Lecz się boję snuć ich tyle!
Trudno jest tu znaleźć czas
Na słodką idyllę.
Mówią- bzdura! Człek śnić musi!
Taka już jego natura
A czy oni życiem skuci
Mają chęć na mrzonki własne?
Jedną myślą żyje człowiek
"Trzeba przeżyć"
Tak, to jasne!
A ja milczę, patrzę, słucham...
Boże drogi, obroń! uchroń!
Tyś mnie stworzył jako ducha,
i mnie ciało opętało!
Nie ma chwili nikt dla piękna
Ani czasu na myślenie
Jak maszyna brnie do przodu
Biernie czeka na zbawienie.
Aż sprzeciwię się, aż wstanę!
Rzucę świat w kąt i pomarzę!
Powiem kilka słów od serca
Rozum z tyłu gdzieś zostawię.
Więc do rzeczy! Miłość, mam!
Ją na pierwszym miejscu stawiam
Ukochany, czy cię znam?
Ile dziś dla ciebie znaczę?
Jestem wszystkim...
...czy większością?
Dużą częścią...?
Małą cząstką?
Nic nie powiesz? Czy majaczę?
Nie, dla ciebie nic nie znaczę.
Ale marzyć będę częściej
Ty i ja...To byłby skandal!
Wolę śnić niż żyć schematem
Wolę sama, poza światem.
Więcej myśleć, coś rozumieć, mniej się bać
Łucja
Komentarze (0)
Jeszcze nie skomentowano tego wiersza.