Przystanek piekło

Sama na sali, pazury wbite w pamięci płat skroniowy.
Wołam a w oddali, śmiesznych głosów tłum.
Skrócić najgorszą z życiowych chwil, pragnę nie od dziś.
Chce głaz w zamian za serce i światło ciemności.

Następny przystanek piekło.
Tej nocy oddam dusze diabłu.
Wysłaniec zła utuli do snu, mą dusze splamioną grzesznym występkiem.

Ze złości, sama zadaje sobie rany cięte.

To boli a jednak uśmierza ból, krwawię a czuje, że mogę znów.
Łaknę padliny wspomnień i bram piekieł posiąść klucz.

Nastała ciemność,dusza bez wspomnień, mowa bez słów.
I ten niedosyt bólu co sam uśmierza ból.

autor

harmonia

Napisany: 2016-01-26 Dodano: 2016-01-26 20:14:12

Ten wiersz przeczytano 420 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie