Pstryk, bum, tchus.

Leżę, przygarnięta przez noc.
Choć nie jestem pewna,
czy to naprawdę ja.
Myśli gdzieś odeszły.
Pomachałam im jedynie na do widzenia
Pstryk, bum, tchus,
i już ich nie ma.
Dusza gdzieś błądzi,
przez palce się wymyka.
Zatrzymuje ja jednak,
skrzypka muzyka.
Melodia unosi, jak nutę,
nad ziemią.
Pstryk, bum, tchus.
Serce bije słabo,
wnet się zrywa.
I gna jak oszalałe,
w rytm Twego oddechu.
Pstryk, bum, tchus.
Budzę się, choć nie wiem
do końca czy to ja.
Melodia cichnie,
to dziwne, gdyż skrzypek wciąż gra.
Myśli przestały się plątać gdzieś w dali,
rwą jak rzeka do głowy.
Któż je zatrzyma?
Kto te siły ma?
By złapać je za kark
i ukręcić.
Brzask.
Zrywam się na nogi.
Odgarniam z czoła włos.
Słyszę, muzyk nieświadom swej siły,
wyrywa z korzeniami ten przeklęty cios.
I tak cios za ciosem.
Raz za razem.
Pstryk, bum, tchus.
Nagle, przebudzam się,
w myślach mając ten obrazek,
co ten, że muzyk,
tak dzielnie próbował,
dać mi chwilę
by serce okazało się w słowach.
I tak to się skończyło.
Choć nie wiem nawet czy zaczęło się.
Obudzona ze snu,
co wzbudził lęk.
Choć nie wiem, czy to byłam ja.
Nie wiem czy to jest ten prawdziwy świat.
Czy to była przestroga czy dar.
Czy to była jawa,
czy mózgu żart.
Tak, tak.
Wiem.
Dziwna jestem.
Pstryk, bum, tchus.

Tchus- j.niemiecki; cześć- na pożegnanie.

autor

TamGdzieSerceSweTangoGra

Napisany: 2009-12-03 Dodano: 2009-12-03 17:06:16

Ten wiersz przeczytano 603 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie