PUKANIE

Zapukałem do drzwi, nikt nie otworzył ich
Pukałem w parapet, ten nie zadrżał nawet
Zza firanki nagle przemówił do mnie pech:
Głupcze, tylko szyderczy wzbudzasz śmiech!
Czyżbyś w roztargnieniu tak dużo przeoczył?
To nie jest miejsce, dla szukających pomocy.

Odrzekłem mu, że tak nie wiele mi trzeba
Zapomnieć się chcę w małej kromce chleba
Potem odwrócę się i w dalszą ruszę drogę
Póki noga jedna ciągnąć będzie drugą nogę.
Zniknął tak cicho i szybko jak się pojawił
Śmiechem, słyszałem, o mało się nie zadławił.

Zabrałem się stamtąd, ruszyłem przed siebie
Złośliwość rozgoniła gdzieś gwiazdy po niebie
Potykam się zatem, czasem w błoto upadam
Z uśmiechem na ustach pogania mnie zdrada
Jeszcze zawiść znienacka pogmatwała mi drogę
Ubawiona, że odnaleźć się w sobie nie mogę!

Czasem czuję się mocno sponiewierany
Kiedy fałsz nie szczędzi soli na bezkrwawe rany
I tylko czekać na osąd, „dobry, czy zły”
Za plecami różnie mówią, nie liczę się z tym!
Już nie raduje mnie gniazdo wysoko na słupie
Właściwie nic nie, bo i tak wszystko w d…!

autor

kwl

Dodano: 2007-12-08 07:55:30

Ten wiersz przeczytano 467 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie