puls

jest we mnie głód,
słyszę go,
miarowe kroki już nie budzą niepokoju,
bo wiem dokąd zmierza

powstał i przebudzony,
w pięść zacisnąwszy kościste palce,
uderza,
coraz silniej,
uderza w ścianę obojętności
a tak wiele trudu kosztowało
mnie jej tworzenie

nic do mnie nie mów,
bo słuchać już nie mogę,
męczysz mnie gadzie

jeszcze dziś zapomnę, że istniejesz,
spali cię jej uśmiech

jeszcze dziś powrócisz

marna próba przelania zmęczenia w literki

autor

zmęczony_koleś

Napisany: 2013-12-26 Dodano: 2013-12-26 03:34:41

Ten wiersz przeczytano 560 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie