Pustka

Proszę...naucz mnie żyć bez siebie....

Pęka serce na kawałki.
Nic już więcej się nie skruszy.
Nie ma już tu żywej duszy.
Nie ma szczęścia i słodyczy.
Nie ma oczu i źrenicy.

Pozostały tylko cienie
Co się snują po dolinie.
Nie ma tutaj żadnej duszy.
Ani słowa,ani chmurki.
Nie ma nawet martwej duszy.

Jedna wielka pustka stoi.
W ciemnym progu mego życia.
I już czeka żeby przyjść.
I się sama już tu prosi.

Nikt jej nie chce.
Nie zaprasza.
Ona sama się tu wprasza.
Pokazuje mi blankiecik.
Na nim serce me widnieje.

Przekreślone.
Popękane.
Troszke może pozszywane.
A na dole podpis składa.
Że już czas na nią się skrada.

Że to już jest teraz pora.
By przemienić miłość w proch.
Że już nie ma żadnych złudzeń.
Nie ma marzeń i nadzieji.
Ani wiary w tej nadzieji.

Patrzy na mnie srogim wzrokiem.
Ma przewage to nie powiem.
Bo co powiem to wyśmieje.
I tak sama się zaprosi.

Bierze pióro do swej dłoni.
Jeszcze raz na blankiet skrada.
Uśmiech na swą twarz zwołuje.
I pod sercem się wpisuje.

Podpis krótki,ale zwięzły.
W jednym słowie wszystko mieści.
Słowo krótkie,jakże pełne.
Pełne smutku i nicości.
I wpisuje się na blankiet.
I na zawsze się tam wtapia.

.....tak samo na zawsze Ty wtopiłaś się w moje serce....

autor

promyk nadzieji

Napisany: 2005-08-11 Dodano: 2007-03-05 11:50:29

Ten wiersz przeczytano 603 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Sylabiczny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie