radość

niebieska cisza
gdy serce rosło patrząc na te czasy
wylewała niewinne promienie słońca
po to
by iść tam
gdzie nic nie zostało jeszcze nazwane

stąd ta niewinność

i ja
idę
chwaląc zwyczajność dnia

połykam głębokimi garściami cały świat

piję wodę ze strumyków
wdycham wiatr
i karmię się jakże dalekim widnokręgiem
zbieram łapczywie chwilowe kwiaty
aby próbować przypisać im nieśmiertelność
choć mam mało pewności
czy tak się da

czy nad tym wszystkim Ty?

nie pytam ja
bo tacy wiedzą
jaka jest prawda

wystarczy
żeś błogosławił
Swiętemu z Asyżu

autor

tomeo

Dodano: 2010-08-19 23:02:10

Ten wiersz przeczytano 612 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Sielanka Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie