Razem lecz sami

Szczyt góry przede mną widzę wyniosły
Zielone hale, jodły strzeliste, katedralne sosny
Na wierchu siedzę, otoczony chmurami
Jestem, jak zwykle sam - tylko z myślami
To stadka niesforne, niby żwawe owce
Wędrują swobodnie, prowadzą na manowce
Nad głową dach z błękitu, u stóp świata szmat
Tutaj odejść w dal, dożyć resztki lat
Wznieść chatę, z pachnących żywicą bali
Mieć kota, psa – ludzie, precz z mej hali
Czasem przyjaciel stanie u drzwi znienacka
Odmiana, po wspomnieniach przechadzka
Mgłą otoczony, odejdzie, zagłębi w kotlinach
Płaczu nie będzie, zamruczy kot, piśnie psina
Wśród tęczowych motyli, ruszymy ścieżkami
Szczęśliwi bez przyszłości, razem ale sami

autor

wędruś

Dodano: 2004-06-27 21:52:42

Ten wiersz przeczytano 611 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie