rozejm z duszą

Patrzyli na mnie
Ta pani z rozprasowanymi kantkami na spodniach
I ten pan, co codziennie jeździ tym samym autobusem
Nie bałam się,
Ale walczyłam z oszczerstwami po raz kolejny
Grzechy ciągną się za mną jak zbyt długi szalik
A ja już nie chce udawać, że tego nie czuje
Nie jest mi źle z balastem, który mam przytwierdzony do ramion
Jest mi źle, bo świat nie chce zrozumieć, że tak chce żyć
Znowu patrzysz na mnie jakbym chciała zniszczyć świat
A ja tylko kolejny raz Cię okłamałam
Daj mi żyć, tak jak bym tego chciała
Nie narzucaj religii, w którą nie wierzę
Nie każ iść prosto, gdy chce skręcać
Przywiązałeś mi do szyi sznur ze swoich zasad
I łudzisz się, że nie rozwiąże go, gdy przestaniesz patrzeć
Obłuda wydyma mi usta,
Rozszerza uda, wygładza skórę
Dziś pójdziemy do łóżka
Jutro znów cię okłamie …
Ale wreszcie będę szczera ze sobą

autor

Bieniek

Napisany: 2006-10-28 Dodano: 2006-09-28 12:08:45

Ten wiersz przeczytano 452 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie