Rozgardiasz
Życie dar pięknego cudu,
Jest dla zwierząt i dla ludu,
trwa jak chwila i umyka,
jakby coś dostało bzika.
Zamotana myśl w oddali,
drażni trzewia w mózgu pali,
porzucony patyk z drzewa,
skwierczy, jakby śpiewał.
Nie szanują ludzie cudu,
lawirują pośród ludu,
pogmatwane tworzą drogi,
świat już nie jest taki błogi.
Gniewna tworzy się przyroda,
tam gdzie lasy wiedzie droga,
człowiek po tej drodze szedł,
tam gdzie piękno więcej plew.
Zastanowić by się zdało,
co się wokół z lasem stało,
bo przyroda na tej ziemi,
ziemię zmieli i czas zmieni.
M.M.Proskurowska.19.06.2021.
Dodano: 2021-06-19 12:12:58
Ten wiersz przeczytano 554 razy
Oddanych głosów: 5
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
Marylko pięknymi słowami zgrabnie ułożonymi
pokazałaś prawdę, do czego człowiek doprowadza
przyrodę.
Jak dbamy tak mamy...
pozdrawiam :)
Coś w tym jest.
Życie jest cudem. I nie szanujemy tego.
Niestety, ludzie nie szanują przyrody... Dorny,
refleksyjny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)
strasznie drażnią mnie śmieci w lesie.