Rozkład dnia

Boże uchroń.

Jest telefon do mnie - syn najstarszy dzwoni.
- Co tam słychać mamo, jak tam twoje zdrowie?
Zabiorę cię do nas. - Ależ niech Bóg broni!
A jak jest naprawdę, nikt tu się nie dowie.

Nikt tu nie jest pewny, czy jedziesz z wirusem,
albo po wirusa, może być odwrotnie.
Siedzę cicho w domu, nakarmiona "niusem"
Czy on mnie zarazi? A może nie dotknie?

Mija ranek, a słoneczko patrzy w oczy.
Witam go radośnie. Jakbym narodzona.
Podziękuję Bogu za przetrwanie nocy.
Młodszy syn zadzwonił. Ranek osłodzony.

Po śniadaniu siadam już do komputera.
Póki żyję, jeszcze ciągnie mnie do niego.
Nie wiem, co mam robić z sobą tu i teraz.
Cały dzień brakuje spokoju świętego.

Umęczona złymi nowinami. To już klapa.
Czeszę grzywkę, zerkam w lustro.Trochę lepiej.
- Usiądź, - tak serdeczne prosi mnie kanapa.
Okryj kocem nóżki, w sercu będzie cieplej.

Cisza, wieczór, czas już do snu się położyć.
Mówię pacierz, za siebie, ciebie i bliskich.
Jest niepewność, czy do rana mogę dożyć.
Czy zaraza zwinie ciebie, albo wszystkich.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2020-05-07 Dodano: 2020-05-07 15:15:34

Ten wiersz przeczytano 2127 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie